Хата јогата е гранка на јогата која првенствено се занимава со совладување на телото и е веројатно синоним за јога во западната култура. Терминот е изведен од санскритскиот ha, („сонце“) и tha, („месечина“), што доведува до заедничко толкување дека практиките на Хата се дизајнирани да ги обединат и балансираат овие две енергии. Сепак, буквалниот превод на Хата е „сила“, алудирајќи на физичките техники што се користат во овој тип на јога.
Хата јога – многу повеќе од физичка практика
Хата се практикувала илјадници години. Првично како аскетска традиција. Нејзиното потекло може да се следи уште од санскритските епови (хиндуизам) и Палискиот канон (будизам). Инаку, самата традиција се појавила на границите на Индија и Непал.
Античките Хата јоги живееле како испосници, ангажирајќи се во дисциплините на Хата јогата како средство за самореализација во духовниот пат. Концептите како што се реинкарнација и карма биле централни точки во нивното размислување.
[rml_read_more]
Традиционално, Хата јогата нуди целосна животна филозофија, инкорпорирајќи поврзување на надворешното и внатрешното искуство како пат до внатрешниот мир. Еден од најистакнатите антички текстови за Хата јогата се Јога сутрите на Патанџали. Серија од 196 афоризми напишани на санскрит, околу 400 година од нашата ера.
Патанџали ја опишува Хата јогата како осумкратен пат, кој се состои од осум дисциплини ум-тело што треба да се постигнат. Сите други физички практики на јогата како што се Винјаса, Аштанга и Иенгар произлегуваат од традицијата на Хата јогата.
Во модерни термини, Хата јогата стана поврзана само со физичка пракса и обично вклучува низа асани (јога пози) и пранајама (техники на дишење). Во оваа смисла, Хата јогата генерално се практикува побавно и со повеќе статични задржувања отколку што се среќава во стиловите како што се Аштанга или Винјаса.